Ο Καθηγούμενος της Ιερά Μονής της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μιλήτου, υπέρτιμος και έξαρχος Ιωνίας, κ. Απόστολος (Βούλγαρης), αποτελεί για τους αποφοίτους της Εκκλησιαστικής Σχολής της Αγίας Αναστασίας τον συνεκτικό κρίκο με την τροφό τους ομώνυμη Ιερά Μονή και Σχολή και το καύχημα τους, αφενός μεν διότι προέρχεται από τις τάξεις τους ως ομογάλακτος αδερφός, αφετέρου δε διότι αγάπησε την Ιερά Μονή και αφοσιώθηκε από την νεανική του ηλικία ως Μοναχός στην υπηρεσία της και αγωνίστηκε για την εκ βάθρων ανιστόρησή της και την διασφάλιση των ανέκαθεν υπό την άμεση πνευματική κυριαρχία και διοίκηση της Μητρός Εκκλησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου ισχυόντων δικαίων της.
Ο Σεβασμιώτατος Καθηγούμενος γεννήθηκε στον Βόλο της Μαγνησίας την 14η Ιουλίου του 1948. Ορφανός εκ πατρός από τα πρώτα παιδικά του χρόνια είχε την τύχη να έχει, κατά θείαν μέριμνα, μια ευσεβή και ενάρετη μητέρα με ισχυρή προσωπικότητα, η οποία τον ανέθρεψε με στοργή και του ενέπνευσε την αγάπη προς τα γράμματα και προς τις αξίες της χριστιανικής ζωής. Η μακαριστή γερόντισσα ευτύχησε τελικώς, κατά θείαν ευλογία, να ζήσει ως μοναχή Θεοφανώ και να κοιμηθεί και ταφεί στην Μετάνοια του υιού της. Νωρίς, σε ηλικία δέκα τριών ετών η χάρις του Θεού οδήγησε τα διαβήματα του Σεβασμιωτάτου στην Εκκλησιαστική Σχολή Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, όπου εξ αρχής φανέρωσε τις πνευματικές του ικανότητες και ανεδείχθη ένας από τους φιλόμουσους μαθητες. Η απόφαση του να ενταχθεί συγχρόνως με την φοίτησή του στη Σχολή στους δοκίμους Μοναχούς της ομωνύμου Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής σημάδευσε αποφασιστικά τη ζωή του και συνετέλεσε, ώστε σύντομα να αναδειχθεί ένα από τα δραστήρια στελέχη της Μονής, υπέρ της οποίας θα αναλώσει έκτοτε τον βίο του. Στη Μονή είχε την αγαθή τύχη να έχει ως πνευματικό του πατέρα τον Καθηγούμενο κ. Απόστολο, Επίσκοπον τότε Ευμενείας και μητροπολίτην έπειτα Ρόδου, ο οποίος διακρινόταν για την αφοσίωσή του στους ιερούς θεσμούς της Μητρός Εκκλησίας και για τις διοικητικές και οργανωτικές του ικανότητες. Επί της ηγουμενίας του δι’ άοκνων προσπαθειών του εξεδόθη το Ν.Δ. 249/69 με το οποίο υπήχθη η Ι. Μονή στο Οικουμενικόν Πατριαρχείον πνευματικά και διοικητικά και ούτω ετελείωσαν αι προστριβαί και έριδες μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ελλαδικής Εκκλησίας. Ο νεαρός δόκιμος «πάντων αποστάς περί α το νέον της ηλικίας επτόηται» (Γρηγόριος Νύσσης, Ομιλία εις Εφραίμ τον Σύρον, P.G. 46, 90), αφοσιώθηκε στον γέροντά του ως υιός προς τον πνευματικόν πατέρα με ζήλον πολύν, όπως απαιτεί ο μοναχικός βίος και η υπακοή, και εχαλύβδωσε την θέλησή του. Συγχρόνως έτρεφε αγάπη προς την Σχολή και ζήλο για μάθηση.
Μετά την αποφοίτησή του από την Σχολή εστάλη για ανώτατες σπουδές στο Βέλγιο και εφοίτησε στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, προσφέροντας συγχρόνως με προθυμία τις υπηρεσίες του στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Βελγίου. Εισήχθη έπειτα, κατόπιν εισιτηρίων εξετάσεων, στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έγινε κάτοχος του πτυχίου της Ορθοδόξου Θεολογίας. Την 4η Αυγούστου του 1973 εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή της Μετανοίας του παίρνοντας το όνομα του πνευματικού του πατρός και καθηγουμένου της Μονής, και την επόμενη χειροτονήθηκε Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης κυρόν Παύλον, αδελφόν της Ιεράς Μονής και απόφοιτον της Εκκλησιαστικής της Σχολής. Ένα έτος αργότερα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1974, χειροτονήθηκε σε Πρεσβύτερον απο τον Καθηγούμενο της Μονής και πνευματικόν του πατέρα κ. Απόστολον, Επίσκοπον Ευμενείας. Οι πολλές υπηρεσίες του προς την Μονή και την Μητέρα Εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνετέλεσαν, ώστε τον Νοέμβριο του 1977 να χειροθετηθεί από τον αείμνηστον Οικουμενικόν Πατριάρχην κυρόν Δημήτριον εις Αρχιμανδρίτην του Οικουμενικού θρόνου, ενώ την 15ην Οκτωβρίου του 1985 προτάσει του μακαριστού Πατριάρχου κυρού Δημητρίου εξελέγη υπό της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Επίσκοπος Μιλήτου και κατεστάθη Καθηγούμενος της παλαιφάτου Ιεράς Μονής της Μετανοίας του, διαδεχθείς τον πνευματικόν του πατέρα κ. Απόστολον, Μητροπολίτην τότε Ηλιουπόλεως και Θείρων, ο οποίος προήχθη σε Μητροπολίτην Ρόδου. Λόγω του ακάματου έργου, την 15ην Ιανουαρίου του 1990 εν τω προσώπω αυτού η Επισκοπή ανυψώθηκε σε εν ενεργεία Μητρόπολη, και αυτός κατέστη εν ενεργεία Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου.
Προικισμένος με πνευματικά χαρίσματα και οργανωτικές ικανότητες διευθέτησε κατ’ αρχάς την διασκορπισμένη περιουσία της Μονής και έδωσε πολυετείς και σκληρούς αγώνες, συρόμενος πολλάκις στα δικαστήρια και προπηλακιζόμενος. Έχει όμως ένα χάρισμα αναζητεί τα δίκαια της Μονής και τα του Πατριαρχείου επ’ αυτής χωρίς μνησικακία προς τους διισταμένους ακούγοντας και συζητώντας κάθε αντίθετη γνώμη με το πνεύμα της χριστιανικής ανεκτικότητας και καταλλαγής. Γι’ αυτό απέκτησε και πολλούς φιλούς τόσο μεταξύ του λαού όσο και μεταξύ των κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων και υπηρεσιών. Το άλλο μεγάλο έργο του είναι η εκ βάθρων αναστήλωση της Ιεράς Μονής. Με την ανύστακτη φροντίδα του, την επιστασία της 10ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης και την συνδρομή κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων άρχισαν στη δεκαετία του 1990 εκτεταμένες εργασίες αναστήλωσης και ανακαίνισης της παλαίφατης και ιστορικής Μονής.
Αναστηλώθηκαν και ισχυροποιήθηκαν οι μεγάλες και παχύτατες αψίδες των θεμελίων και ανακαινίσθηκε ο πρώτος όροφος και τα κελλιά του που ανάγονται στην εποχή του αγίου Θεωνά. Αναστηλώθηκε επίσης η ετοιμόρροπη αψίδα της ανατολικής Πύλης, ολόκληρη η διώροφη ανατολική και δυτική πτέρυγα και καλλωπίστηκε ο πέριξ χώρος. Έτσι η Μονή πήρε το αρχαίο κάλλος. Τα ευρήματα των αναστηλώσεων που συνεχίζουν είναι πολύτιμα για την διασάφηση ορισμένων ιστορικών στιγμών του μεγάλου αυτού μοναστικού κέντρου.
Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη είναι η σχέση και επικοινωνία του Σεβασμιωτάτου Ηγουμένου με τον Σύλλογο των ομογαλάκτων του αποφοίτων της Σχολής. Ευλόγησε και συνέδραμε την ίδρυση του Συλλόγου μας, παρακολουθεί με ενδιαφέρον την πρόοδό του, μετέχει των εκδηλώσεων του και χρημάτισε δις Πρόεδρος και Αντιπρόεδρός του. Μεγαλοπρεπείς και κατανυκτικές είναι οι λατρευτικές συνάξεις που γίνονται κατά τις μεγάλες εορτές στη μονή χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ηγουμένου της, στις οποίες μετέχουν οι Απόφοιτοι της Σχολής και οι φίλοι τους, καθώς και πλήθος ευλαβών προσκυνητών. Γεμάτες παλμό είναι εξάλλου οι κατ’ έτος συνάξεις της ολομέλειας των αποφοίτων στην Ιερά Μονή, κατά τις οποίες ο Σεβασμιώτατος ιερουργεί και δεξιούται με δημιουργικό αδελφικό και εποικοδομητικό διάλογο τους ομογάλακτους αδελφούς του Αγιαναστασίτες. Για όλα αυτά ο Σεβασμιώτατος Καθηγούμενος κ. Απόστολος (Βούλγαρης) είναι η ψυχή της Μονής και το σημείον αναφοράς όλων των αποφοίτων της Εκκλησιαστικής Σχολής και των φίλων τους προς την Ιερά Τροφό Μονή της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας.